بخشش پاسخی به فیض خداست!!!

دو نوع حالت قلبي وجود دارند كه ميتوانند قدرت دعاي يك شخص را از او بربايند. نوع نخست، قلبي است كه تقصيرهاي خود را ميپوشاند، و نوع دوم قلبي است كه تلخي را در خود حفظ ميكند. ما زماني مقصريم كه عملكرد نادرستي مرتكب شده باشيم، امّا تلخي معمولاً در نتيجه عملكرد نادرست ديگران نسبت به ما پديد ميآيد. زماني كه عيسي دعا كردن را به شاگردان تعليم ميداد، به هر دوي اين موضوعات بسيار مهم ،اشاره نمود. او به ما تعليم داد كه اينگونه دعا كنيم: قرضهاي ما را ببخش، چنانكه ما نيز قرضداران خود را ميبخشيم(متي6 :12).

تقصيرات نيز بر دو نوع هستند، تقصيرات غير واقعي و تقصيرات واقعي. حس تقصير كاذب يا غير واقعي در نتيجه اتهامات شيطان به وجود ميآيد. او به ما ميگويد كه شخص خوبي نيستيم، يا ارزشي نداريم. او تلاش ميكند كه ما را به اين فكر وا دارد كه، تو چطور ميتواني دعا كنيي تو شايسته دعا كردن نيستي. البته ما از شايستگي كافي براي دعا كردن برخوردار نيستيم. در واقع تنها يك فرد شايسته وجود دارد و نام او عيسي است! يك شخص كامل و نيكو وجود دارد و او عيسي است! بنابراين ما هرگز قادر به تحصيل شايستگي نميباشيم. ما تنها ميتوانيم بر پاهاي نجات دهنده خويش افتاده آن مبارك و شايسته را بپرستيم. ما با تكيه بر اعمال خود به حضور خدا نميرويم. در حقيقت ما با تكيه بر آنچه كه عيسي مسيح براي ما انجام داده به حضور خدا داخل ميشويم. اتهامات شيطان به طور معمول به شكل موضوعات كلي مطرح ميشوند، در حالي كه الزامات خالص روح‌القدس به شكل خاص و مشخص ميباشند. البته در اغلب موارد احساس قصور به درستي در قلب ما پديد ميآيد. و علت آن تخلف ما، و وجود مشكلي در زندگي ماست كه خدا را ناخشنود ساخته است. اما بياد داشته باشيد كه توبه از فقدان شايستگي كافي جهت دعا امري غيرممكن است. زيرا ما هرگز نخواهيم توانست به اندازه كافي شايسته باشيم.
بنابراين زماني كه شيطان در صدد ايجاد اين نوع احساس قصور كاذب در زندگي ماست، ما بايد احساس عدم شايستگي را كنار زده، با اعتراف فيض خداوندمان بر پاهاي او بيفتيم. ما بايد بدانيم كه تخت خدا، تختي پر از فيض ميباشد و تنها از طريق چشيدن و تجربه فيض الهي قادر به دسترسي به خداي قدوس ميباشيم. با اين حال نوع دومي از تقصيرات نيز وجود دارند و در اين حالت روح‌القدس ما را بر گناه ملزم ميسازد، و اين نوع الزام، الزامي مشخص و خاص ميباشد. از اين رو اين نوع الزام همواره به توبه و دريافت بخشش منجر ميگردد. زماني كه خداوند ما را بر گناهي ملزم ميسازد، قصد او از اين كار رها كردن ما در گناه نيست، بلكه او در نظر دارد كه گناه را از زندگي ما بزدايد و آمرزش را به قلوب ما بياورد. براي رها شدن از اين نوع احساس قصور تنها يك راه وجود دارد و آن هم اعتراف به گناه و توبه نمودن از آن است. يوحناي رسول در رساله نخست خويش ميفرمايد: اگر گوييم كه گناه نداريم خود را گمراه ميكنيم و راستي در ما نيست اگر به گناهان خود اعتراف كنيم او امين و عادل است تا گناهان ما را بيامرزد و ما را از هر ناراستي پاك سازد(اول يوحنا 1: 8-9 ).

امّا اعتراف مستلزم داشتن صداقت است. ما بايد مايل به پذيرش عملكرد اشتباه خويش و بازگشت نمودن از آن باشيم. توبه كردن چيزي بيش از گفتن من متأسفم است. توبه گفتن توأم با فرياد و زاري من مقصرم ميباشد. من دريافته‌ام كه سختترين چيز ممكن براي مسيحيان گفتن جملة من مقصر هستم است. امّا اين نوع اعتراف درست همان چيزي كه ما به آن احتياج داريم و مسير بازگشت به دعاي قدرتمند را هموار ميسازد. كتابمقدس ميفرمايد: ليكن او فيض زياده ميبخشد. بنابراين ميگويد: خدا متكبران را مخالفت ميكند، امّا فروتنان را فيض ميبخشد(يعقوب4 :6 ).
قلب مغرور هرگز قدرتي در دعا نخواهد داشت، امّا قلب فروتن تمامي منابع قدرت عظيم خدا را آزاد خواهد نمود، زيرا قلب خدا را لمس ميكند. زماني كه ما خدا را در قدوسيتش مشاهده ميكنيم، به جهت اعتراف كردن گناهانمان به زانو ميافتيم. هر گاه ما با صداقت كامل و قلبي توبهكار و شكسته به حضور خدا ميرويم فيض عجيب او را تجربه خواهيم نمود.
آه چه شادي و قدرتي در اين قبيل دعاها نهفته است. با قلبي مقدس و فروتن دعا كن، آنگاه عقب بايست و عمل خدا را نظاره نما.