شعرهای زیبا فقط در این تایپک!!!

حالمان خوب است غم كم ميخوريم
كم كه نه
هر روز كم كم ميخوريم
آب ميخواهم سرابم ميدهند
عشق ميورزم عذابم ميدهند
خود نميدانم كجا رفتم به خواب
از چه بيدارم نكردي آفتاب؟
خنجري بر قلب بيمارم زدند
بيگناهي بودم و دارم زدند
سنگ را بستند و سگ آزاد شد
يك شبه بيداد آمد داد شد
عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام
تيشه زد بر ريشه انديشه ام
بس کن ای دل نابسامانی بس است
کافرم دیگر مسلمانی بس است
در میان خلق سردرگم شدم
عاقبت آلوده مردم شدم
بعد ازین با بیکسی خو میکنم
هرچه در دل داشتم رو میکنم
من نمیگویم دگر... گفتن بس است
گفتن اما هیچ ...نشنفتن بس است
روزگارت باد شیرین ، شاد باش
دست کم یک شب تو هم فرهاد باش
نیستم از مردم خنجر به دست
بت پرستم بت پرستم پت پرست
بت پرستم بت پرستی کار ماست
چشم مستی تحفه بازار ماست
درد می باید چو لب تر میکنم
طالعم شوم است باور میکنم
من که با دریا تلاطم کرده ام
راه دریا را چرا گم کرده ام ؟
قفل غم بر درب سلولم مزن
من خودم خوش باورم گولم مزن
من نمیگویم که خاموشم مکن
من نمی گویم فراموشم مکن
من نمیگویم که با من یار باش
من نمیگویم مرا غمخوار باش
...
عشق از من دور وپایم لنگ بود
قیمتش بسیار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هردو پایم خسته بود
تیشه گر افتاد دستم بسته بود
...
هیچ کس آیا فکر ما را کرد ؟ نه
فکر دست تنگ مارا کرد ؟ نه
هیچ کس از حال ما پرسید ؟ نه
هیچ کس اندوه مارا دید ؟ نه
....
هیچ کس اشکی برای ما نریخت
هر که با ما بود از ما میگریخت
....
چند روزی هست حالم دیدنیست
حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روی زمین زل میزنم
گاه بر حافظ تفائل میزنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت:
ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه میپنداشتیم

رها کن این پرنده های آسمون ندیده رو برو



رها کــن این تولد به انتــــها رســــیده رو برو



جواب گــریه های این دل شکستـــمو نده



جواب هق هق دل به گل نشــستمو نده



دلم تو شک موندنه ، پاهام تو کفش رفتنه



گناه این جدا شــدن نه از توئه نه از منـــه



تحملم نکن ولی ، نرو تو فکـر باطلم بمون



برو ولی ، نرو بمون ، بمون به خاطر دلم بمون



اگه نشستم و عصا شدی به روی من نیار



این از خودم گذشتنو به پای بی کسیم بزار



حالا که پلک عاشقانه های ما نمیپره



سکوت کن سکوت کن ، سکوت خیلی بهتره

تا هست تو را جمال و خوبی و وقار
ما را رخ زرد و جان فرسوده و زار
با ما بنشین و بشنو این نکته زخلق
گل نیست در این جهان مگر همره خار
بیچاره دلم جز عاشقی کارش نیست
زین جمله پری رخان یکی یارش نیست
بشکن تو به سنگ غم دل چینی ما
دل را که شکسته شد خریدارش نیست
گفتی که بیایی و هنوزم که هنوز
چون شمع بود کار دلم گریه و سوز
بازا که نفس نمیکند یاری ما
ترسم که نبیند امشبم صورت روز
حالم شده آنچنان پریشان که مپرس
میخواهمت از خدا بدان سان که مپرس
گر وصل تو را کند نصیب دگری
میگیرمش آنچنان گریبان که مپرس
دستت ز چه رو نگیرد اکنون دستم
محتاج توام بیا به غم بنشستم
هر عاشق تازه دست معشوقی به دست
ای کاش که دل به دیگری میبستم
دردم تو طبیبی و مداوا نکنی
یک نیمه نظر ز مهر بر ما نکنی
امروز نظر نما چو فردا برسد
بر طربتم ار نظر کنی یا نکنی
این شیوه و رسم دلبری میکشدم
صد کینه به جای یاوری میکشدم
دل کندنت از من پریشان به کنار
دل بستن تو به دیگری میکشدم
بانی و سر آغاز همین عشق تو بودی
گفتی که وفا گر نبود عشق چه سودی
اکنون ز چه بندی دل خود را به دگر کس
حرفت ز وفا بود و وفا دار نبودی
از روز نخستین به سرت رای دگر بود
چشمان تو با ما و دلت جای دگر بود
پنداشتم آن بیشه دل رهگذر ماست
غافل که در آن بیشه رد پای دگر بود
فریاد ز دست دل بی مهر تو فریاد
فریاد از این صید و ز بیرحمی صیاد
حیفم همه از لعل لبت آید و ترسم
در دست یکی افتد از این مردم شیاد
گفتند مرا قسمت و اقبال چنین بود
دیگر ز چه نالی که تو را بخت همین بود
پرسم ز تو ای رفته ز یادت همه پیمان
توجیه جدایی تو را بهتر از این بود
آنان که به تو دل به هر آن شیوه ببستن
کی باشد عجب عهد تو هرگز نشکستند
من در عجبم زین همه بیفکری مردم
با آنکه تو را دیده خدا را بپرستند
گفتم به نفس هر شب و هر للحظه که شاید
فردا تو بیایی و از این سینه در آید
تا کی بکشم منت این نیمه نفس را
اکنون که نیایی چه بیاید؛چه نیاید
گویند مرا دعا براند غم دل
یاری ز خدا طلب نماند غم دل
عمریست که دست من به دامان خداست
عاشق نشود خدا؛چه داند غم دل
اینگونه که تو در دل این خسته نشستی
صد بار چو عهدت بشکستی؛بشکستی
در محضر دل تا به ابد عهد تو بستم
دیگر چه تفاوت که تو در عقد که هستی

بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته باران خورده پاک

آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید

عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد

خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگارا


خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز


خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی نوشی ز جام


نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از ان می که می باید تهی است



ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

کاش یکی بود ،یکی نبود اول قصه ها نبود
اون که تو قصه مونده بود ، از اون یکی جدا نبود

ماه پیشونی رها بود از طلسم دیوای سیاه
پلنگ عاشق می پرید تا لب شیروونی ماه

سیاوش شاهنامه رو کاش کسی گردن نمی زد
کاش کسی توی قصه ها از عاشقی تن نمی زد


تقویم باغچه ی ما برگ بهار نداره
جاده ی قصه هامون عطر سوار نداره


شهر بزرگ قصه ، پنجره هاش رو بسته
حتی تو دفتر مشق ، بابا انار نداره

کاش توی قصه های شب برق ستاره کم نبود
تو قصه ی جن و پری دلهره دم به دم نبود

مادربزرگ قصه هاش رو بالای طاقچه جا می ذاشت
یه عاشق تازه نفس تو شهر قصه پا می ذاشت

قصه های قدیمی رو یه جور تازه می نوشت
آدم و حوا رو می برد دوباره می ذاشت تو بهشت


اما تا اون بیاد باید با بی کسی سر بکنیم
ترانه های کهنه رو دوباره از بر بکنیم

تقویم باغچه ی ما برگ بهار نداره
جاده ی قصه هامون عطر سوار نداره

شهر بزرگ قصه ، پنجره هاش رو بسته
حتی تو دفتر مشق ، بابا انار نداره

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

باز ای سپیده شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو

افسوس ای شکوفه خندان نیامدی

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا

باز امشب از دریچه زندان نیامدی

با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز

چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

شعر من از زبان تو خوش صید دل کند

افسوس ای غزال غزل خوان نیامدی

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه

نامهربان من تو که مهمان نیامدی

خوان شکر به خون جگر دست می دهد

مهمان من چرا به سر خوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش

ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی

گیتی متاع چون منش آید گران به دست

اما تو هم به دست من ارزان نیامدی

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ایست

ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق

زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامدی

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب


تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بیکسی ها می کنم هرشب


تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب