دعای پيروزمندانه مسيحی چیست ؟

تعداد كثيری از مسيحيان مشتاق داشتن دعاهای پويا، نيرومند و ثمردار در زندگی خود هستند. با اين حال بسياری از ايشان خود را در اين امر ناكام می‌يابند.
اگر از يك عضو متوسط كليسا سؤال شود كه چه مدت زمانی را به دعا كردن اختصاص می‌دهند، به احتمال قوی از پاسخ دادن به اين سؤال شرم خواهد داشت. اين يك انتقاد نيست بلكه فقط بيان واقعيت است. با اين حال دعا كليد رشد صميميت ما با خدا، و داشتن رابطه منطقی در سلوك نمودن با او را در دست دارد.
دعای پيروزمندانه مسيحی چيست و ما چگونه می توانيم به مردان دعا و شفاعت‌كننده تبديل شويم؟ اين سؤال
در واقع سه سؤال را در خود جای داده است: دعا چيست؟ دعای مسيحی چيست؟ و دعای پيروزمندانه چيست؟ برای برخورداری از موفقيت در دعا، ما می‌بايد بدانيم كه چه چيزی دعاست و چه چيزی دعا نيست. دعا يك وظيفه مذهبی نيست. دعا يك آيين و تشريفات رسمی مذهبی نيز نمی‌باشد. دعا جستجو خدايی همچون بابانوئل در آسمان هم نيست. در تعريف ناب از دعا بايد گفت كه دعا به طور ساده رابطه صميمی با خداست. دعا رابطه آن گروه از افراد با خداست كه او را شناخته‌اند، و در پی شناخت بيشتر او هستند. دعا يك رابطه محبت و شنيدن با خدايی است كه ما را آفريد و نجات بخشيد. درك مفهوم واقعی دعا ديدگاه فرد نسبت به آن را دگرگون ساخته، او را قادر به انجام دعای پيروزمندانه مسيحی می‌سازد.
بدون داشتن و درك اين تعريف درست، دعا به جای يك عمل ماجراجويانه و پيروزمندانه به يك كار شاق، رنج آور و وظيفه صرف، مبدل خواهد شد. بدون شك خداوند اشتياق دارد كه ما از نوع نخست آن برخوردار شويم.
من به ميان انقلابها، جوامعی كه نسل كشی در ميان آنها حادث شده، و همچنين ملتی كه به وسيله جنگها دريده گرديده‌اند، قدم گذاشته‌ام. با اعضاء مجلس، قضات بلند پايه و ارشد، اعضاء هيئت دولت، و يك نخست‌ وزير ملاقات داشته‌ام. با اين حال بايد صادقانه اعتراف كنم كه هيچيك از آن تجربه‌ها، با شور و شعف تمام عيار و هيجانی كه به هنگام ورود به حضور شاه شاهان و رب‌الارباب دارم، قابل قياس نيستند. شادی بالاتر از اين وجود ندارد كه شخص با خالق اين عالم رابطه‌ای صميمی داشته با او گفتگويی معنی دار برقرار سازد.
فكر كنيد، خدايی كه دنيا را در فضا آويخته است و ستارگان را در كيهان قرار داده، مشتاق است كه با ما رابطه‌ای قلبی داشته باشد. آه! هيچ چيز نمی‌تواند با آن برابری كند. دعا يك شراكت و رابطه بين دو قلب است. با اين وجود تفاوت بزرگی مابين دعا، و دعای مسيحی وجود دارد. امروزه اكثراً به جای دعاهای خالص مسيحی، دعاهايی بر حسب وظايف مذهبی انجام می‌گيرند. مسلمانان نماز می‌خوانند، يهوديان و هندوها نيز همين كار را انجام می‌دهند، اعضا كليساها هم دعا می‌كنند. امّا چه تفاوتی بين دعای مسيحی و دعای مذهبی وجود دارد.
دعای مذهبی تلاش انسان برای دستيابی به خداست. در حالی كه دعای خالص مسيحی طريقی است كه توسط خود خدا جهت ورود ما به حضورش، و مشاركت با او مهيا شده است. خداوند به طور مطلق قدوس است. از اين رو ورود هر فرد يا چيز ناپاك به حضور كاملاً پاك او، امری غير ممكن است. به همين دليل عيسای مسيح ۲۰۰۰ سال پيش بر روی صليب جان سپرد.
به نقل از كتاب ‌مقدس به هنگام مرگ عيسی بر روی صليب، «ناگاه پرده هيكل از سر تا پا دو پاره شد»( متی ۵۱:۲۷). پرده هيكل وسيله‌ای برای جدا نمودن قدس‌الاقداس از قدس بود. در آن هنگام رييس كاهنان تنها فردی بود كه می‌توانست به قدس‌الاقداس وارد شود، زيرا مكان مزبور نشانه و نماد حضور خدا بود، و انسان گناهكار نمی‌توانست وارد حضور قدوس او شود. امّا عيسی با مرگ خود بخشش گناهان را برای ما ممكن ساخته، طهارت را برای هر فردی كه به او ايمان آورد، مهيا نمود.
بنابر اين ما به واسطه فيض خدا، به حضور خدای قادر مطلق دسترسی می‌يابيم. به اين واقعيت فكر كنيد كه من و شما به واسطه آن خونی كه عيسی بر روی صليب ريخت، به حضور آفريدگار عالم دسترسی يافته‌ايم. اين دعای مسيحی است. با اتكا به فيض خدا به حضورش بياييد، و به اعمال مذهبی و نيكوی خود توكل مكنيد. آنگاه تعريف و برداشت شما از دعا كاملاً تغيير خواهد نمود. در آن هنگام دعا ديگر يك وظيفه سنگين نيست بلكه مايه شعف و خوشی است. ديگر يك وظيفه مذهبی نيست، بلكه يك رابطه است، شكست نيست، بلكه پيروزی است. آن يك دعای پيروزمند مسيحی است