کوتاه از زندگی شهریار

**sanaz** Wed Sep 09, 2009 1:43 pm

محمدحسین بهجت تبریزی معروف به شهریار درسال1285هجری شمسی در تبریز متولد شده است.
او در خانواده ای متدین,کریم الطبع واهل فضل پابه عرصه وجودنهاد.
پدرش حاجی میرآقای خشکنابی از وکلای مبرزوفاضل وعارف روزگارخود بود که به سبب حسن کتابتش به عنوان خوشنویسی توانامشهور حدود خود گشته بود.
شهریار که در دوران کودکی خود را در میان روستائیان صمیمی وخونگرم خوشکناب در کنار کوه افسونگر"حیدربابا" گذرانده بود همچون تصویربرداری تواناخاطرات زندگانی لطیف خود را در میان مردم مهربان وپاک طینت روستا ودر حریم آن کوه به ذهن سپرد.
او نخستین شعر خود را در چهارسالگی به زبان ترکی آذربایجانی سرود.بی شک سرایش این شعر کودکانه گواه نبوغ وقریحه شگفت انگیز او بود.
طبع توانای شهریار توانست در ابتدای دهه سی شمسی ودر دوران میانسالی اثر بدیع وعظیم "حیدربابایه سلام"را به زبان مادریش بیافریند.
او در این منظومه بی همتا در خصوص دوران شیرین کودکی وبازیگوشی خود در روستای خشکناب سروده است.
شهریار دوران تحصیلات اولیه خود را در مدارس متحده, فیوضات ومتوسطه تبریز گذراندوباقرائت وکتابت السنه ترکی ,فارسی وعربی آشناشد.
شهریار بعد به دارلفنون تهران آمدوتاکلاس آخر مدرسه ی طب تحصیل کردودر چندمریض خانه هم مدارج اکسترنی وانترنی را گذراند ولی درسال آخر به علل عشقی وناراحتی خیال وپیش آمدهای دیگر از ادامه تحصیل محروم شد.
بعدها به ناچاروارد خدمت دولتی شد;چندسالی در اداره ثبت احوال نیشابورومشهدخدمت کرد ودرسال
1315به بانک کشاورزی تهران داخل شد.
شهریار درتبریزبا یکی ازبستگانش ازدواج کرد.
از دوستان شهریار مرحوم شهیار, مرحوم استادصبا,استادنیما, فیروزکوهی , تفضلی, سایه و زاهدی را می توان اسم برد.
وی درابتدا در اشعارش بهجت تخلص می کرد.ولی بعدا دوبار برای انتخاب تخلص به دیوان حافظ تفال زدویک بار مصرع:
که چرخ این سکه ی دولت به نام شهریاران زد
وباردیگر:
روم به شهر خودوشهریار خودباشم
آمد, ازاین رو تخلص شعرخودرا به شهریار تغییر داد.
اشعار نخستین شهریار عمدتابه زبان فارسی سروده شده است.
بعدها به سفارش مادرش ونیز اطرافیان همزبانش, باعث شدتاشهریارطبع خودرا در زبان مادریش نیز بیازمایدو یکی از بدیع ترین منظومه های مردمی جهان سروده شود.
شهریار شاعر سه زبانه است (فارسی ,ترکی وعربی)
در اشعار او برخلاف برخی از شعرای قوم گرا نه تنهاهیچ توهینی به ملل دیگر نمی شود بلکه او
در اشعارش می کوشد تااسباب انس زبانهای مختلف را فراهم کند.
شهریور ماه 1367شمسی سالروز وفات آن شاعر عاشق وعارف بزرگ است.
در آن روز پیکرش بر دوش هزارتن از دوستدارانش تامقبره الشعرای تبریز حمل شد ودر جوار
افاضل ادب وهنر به خاک سپرده شد.