نخستین نگاه(فریدون مشیری)

**sanaz** Sun Sep 06, 2009 12:23 am

[

size=18]نخستین نگاهی ،که مارابه هم دوخت!
نخستین سلامی ، که درجان ما شعله افروخت!
نخستین کلامی ،که دل های مارا
به بوی خوش آشنایی سپردو،
به مهمانی عشق برد؛
پرازمهر بودی
پرازنور بودم
همه شوق بودی
همه شور بودم
چه خوش لحظه هایی که ،دزدانه ،از هم
نگاهی ربودیم ورازی نهفتیم!
چه خوش لحظه هایی که «کی می خواهمت » را
به شرم وخموشی _نگفتیم و گفتیم!
دوآواز تنهای سرگشته بودیم،
رها،درگذرگاه هستی،
به سوی هم ازدورها پرگشودیم.
چه خوش لحظه هایی که هم راشنیدیم.
چه لحظه هایی که درهم وزیدیم.
چه لحظه هایی که درپرده ی عشق،
چویک نغمه ی شاد ،باهم شکفتیم!
چه شب ها ،چه شب ها ،که همراه حافظ
درآن کهکشانهای رنگین،
درآن بیکران های سرشار ازنرگس ونسترن،
یاس ونسرین،
زبسیاری شوق وشادی نخفتتیم
توباآن صفای خدایی
توباآن دل وجان سرشار ازروشنایی
ازین خاکیان دوربودی.
من آن مرغ شیدا
درآن باغ بالنده در عطر ورویا،
برآن شاخ های فرارفته تا عالم بی خیالی؛
چه مغرور بودم ...
چه مغروربودم...!
من وتو چه دنیای پهناوری آفریدیم.
من وتوبه سوی افق های نا آشنا پرکشیدیم.
من وتو ،ندانسته ،دانسته
رفتیم ورفتیم ورفتیم،
چنان شاد،خوش ،گرم ،پویا،
که گفتی به سرمنزل آرزوها رسیدیم!
دریغا ،دریغا ،ندیدیم
که دستی دراین آسمان ها،
چه برلوح پیشانی ما نوشته ست!
دریغا،درآن قصه ها وغزل ها نخواندیم،
که آب وگل عشق ،باغم سرشته ست!
فریب وفسون جهان را
توکربودی ای دوست،
من کوربودم...!
ازآن روزها – آه – عمری گذشته ست
من وتو دگرگونه گشتیم،
دنیا دگرگونه گشته ست!
درین روزگاران بی روشنایی،
دراین تیره شب های غمگین ،که دیگر
ندانی کجایم ،
ندانم کجایی!
چوبایاد آن روزها می نشینم
چوبایاد تو راپیش رومی نشانم
دل جاودان عاشقم را
به دنبال آن لحظه ها می کشانم
سرشکی به همراه این بیت ها ،می فشانم:
نخستین نگاهی که ماربه هم دوخت ،
نخستین سلامی که درجان ما شعله افروخت،
نخستین کلامی که دل های مارا،
به بوی خوش آشنایی سپرد وبه مهمانی عشق برد...
پرازمهربودی،
پرازنوربودم... [/size]