جنايات قوم ترك در زمان صفويه در ايران زمين

**akbar** Fri Aug 28, 2009 9:10 pm

قزلباش

قزلباش به طوايف مختلف ترک که با سلطان حيدر و مخصوصاً باپسر او شاه اسماعيل اول صفوي در ترويج مذهب شيعه و تحصيل سلطنت ياري کردند، گفته ميشود. اين طوايف ترک به سبب کلاه سرخي که بر سر ميگذاشتند به قزلباش معروف شدند.
چيزي که تمام طوايف گوناگون قزلباش را در زمان شاه اسماعيل اول به يکديگر پيوسته و به صورت نيروي واحدي درآورده بود غلام خانه زاد بودن انها و سر سپردگي وجنگ در راه مقاصد مقدس مرشد کامل يعني جهاد با کفار و ترويج مذهب شيعه اثناعشري {كشتار تمام افراد غير شيعي در ايران از قبيل سني ها و زرتشتيان و مسيحيان و يهوديان كه رقمي بالغ بر هشتاد در صد از جمعيت ايران را شامل مي شد} و تقويت سلطنت نوبنياد صفوي بود. صوفيان قزلباش شاه اسماعيل را باآنکه درآغاز کار کشورگشائي و سلطنت سيزده سال بيشتر نداشت مانند پدرش شيخ حيدر و نياکان او پيشواي مذهبي يا به اصطلاح خود مرشد کامل ميدانستند و پيروي از امر و اراده او را لازم و واجب ميشمردند. پس از تسخير آذربايجان به دست شاه اسماعيل ، شاه اسماعيل سراسر ايران رااز ولايات عراق عجم و اصفهان و فارس و کرمان تا خوزستان و قسمتي از عراق عرب از سلاطين آققويونلو گرفت ، خراسان را نيز به تصرف آورد و قزلباشان هم كه در پيروزها نقش داشتند و اينهمه نسل كشي مرهون صفاكي آنان بود در هر ولايت با القاب و عناوين اميرالامراء و بيگلربيگي و خان و سلطان و بيگ حکومت مستقل يافتند و داراي اراضي و املاک پهناور شدند. شاه اسماعيل پس از فتح هر ولايت غنايم و اسيران و زمينهاي آنجا را ميان سرداران قزلباش تقسيم ميکرد، بدين ترتيب در سراسر ايران طوايف ترک نژاد و ترک زبان بر ايرانيان اصيل پارسي گوي فرمانروا شدند تا جائي که در دوران صفويه مملکت ايران را قزلباش ميگفتند. پس از مرگ شاه اسماعيل بر قدرت و نفوذ و استقلال اميران قزلباش در دربار شاهي و ولايات مختلف ايران افزوده شد و در کشور ايران حکومتي ملوک الطوايفي پديد آمده بود. از آغاز سلطنت شاه طهماسب باآنکه به ظاهر بنيان ارادت سران قزلباش نسبت به مرشد کامل همچنان استوار بود آن ايمان و اخلاص روحاني ديرين کم کم رو به زوال ميرفت و به جايش حرص و آز به مقامات دنيوي در دلهاي صوفيان قزلباش قوت ميگرفت ، چنانکه در سالهاي اول سلطنت شاه طهماسب مکرر ميان سران طوايف قزلباش بر سر نيابت سلطنت و مقامات بزرگ درباري و لشکري جنگهاي سخت روي داد. با مرگ شاه طهماسب به سال 984 ه'. ق. اختلاف سران قزلباش روزبه روز بالا گرفت و دسته اي از آنان در قزوين حيدرميرزا پسر و وليعهد «مرشد کامل » را با کمال گستاخي و بيرحمي سر بريدند و تمام شاهزادگان صفوي را بجز سلطان محمد خدابنده و سه فرزند او، يا کشتند و يا کور کردند و دسته ديگر در خراسان عباس ميرزا را به شاهي برداشتند و «کشور قزلباش » را تجزيه نمودند و آنگاه همان کساني که شاه اسماعيل دوم را به سلطنت برگزيده بودنداو را به خيانت مسموم کردند و اندکي بعد از آن مادرشاه را که با خيره سري ايشان مخالف بود با کمال بيشرمي خفه کردند و پس از آن وليعهد جوانش حمزه ميرزا را به دست دلاک بي سروپايي کشتند و کار را به جايي رساندند که دشمنان خارجي ايران را به حمله و تجاوز بر ولايات سرحدي ايران برانگيخت . شاه عباس که جواني باتدبير بود دريافت که کار سلطنت با قدرت طايفه قزلباش وفق نميدهد، پس مصمم شد که سران صاحب نفوذ قزلباش را از ميان بردارد و قدرت و اختيارات و استقلال ايشان را محدود کند، و بدين ترتيب آنان را بار ديگر مهارکرد، و ضمناً براي اينکه خود را از قدرت نظامي طوايف قزلباش بي نياز گرداند دو دسته سياه منظم يکي از غلامان گرجي و چرکس و ارمني و ديگر از رعاياي تاجيک ياايراني ترتيب داد که با اسلحه جديد يعني توپ و تفنگ مجهز بود. در زمان شاه عباس سي ودو طايفه «اويماق»مختلف قزلباش در ايران زندگي ميکردند. شانزده اويماق از آنان را ظاهراً به سبب آنکه در جنگها و سفرها و امثال آن در جانب راست شاه قرار ميگرفتند «اويماقات راست » و شانزده طايفه ديگر را که در سمت چپ شاه جاي داشتند «اويماقات چپ » ميخواندند. عده افراد تمام طوايف قزلباش در زمان شاه عباس در حدود 70هزار تن بود و از اين عده نزديک پنجاه هزار تن به سربازي و کارهاي لشکري مشغول بودند.

و بدين گونه دومين نسل كشي در ايران زمين در لواي دين صورت گرفت و قومي بيگانه خون ايرانيان را بر زمين ريختند